Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ! Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΕΝΟΣ 27ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΧΟΛΑΡΓΟΥ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΜΝΗΜΑΤΑ

Περπατώντας ράθυμα στους διαδρόμους του  κοιμητηρίου Χολαργού για το… ρεπορτάζ πάνω από τους τάφους, διέκρινα στο βάθος, ένα κορίτσι να τριγυρίζει με γοργό βήμα ανάμεσα στα μνήματα. Λες και γύρευε κάποιο συγκεκριμένο μνήμα. Κοίταζε βιαστικά αλλά με προσοχή τις φωτογραφίες και τα ονόματα που υπήρχαν σε κάθε τάφο.

Την πλησίασα.  Ήταν γύρω στα 20.  

--Μπορώ να σε βοηθήσω; Ψάχνεις κάποιον συγγενή σου; Την ρώτησα.

Ένα γνωστό μου. Έμαθα ότι πέθανε και ψάχνω να τον βρω.

--Πόσο χρονών ήταν;

Είκοσι επτά. Και με αγγελικό πρόσωπο.

--Δεν είχε γονείς;  Δεν τους γνώριζες να σε κατατοπίσουν αυτοί σε ποιο σημείο βρίσκεται το μνήμα του;

Ήταν παιδί χωρισμένων γονιών. Ο πατέρας του έμενε μακριά του, ήταν Γερμανός, η δε μητέρα του το τελευταίο διάστημα έκανε κάποια θεραπεία και απουσίαζε.

--Κι έμενε μόνος του;

Ναι μόνος του. Πριν πάει όμως η μητέρα του για θεραπεία, έμενε μαζί της. 

--Να μας βοηθήσουν να τον βρούμε από την υπηρεσία του κοιμητηρίου. Πώς τον λέγανε;

Αλέξανδρο. Αλέξανδρο Μ…

Πήγα και βρήκα τον υπεύθυνο στο κοιμητήριο Χολαργού.  

--Ψάχνουμε να βρούμε τον Αλέξανδρο Μ… 27 ετών παιδί πέθανε. 

Α, ξέρω πού είναι το μνήμα του. Δυστυχώς, δεν έρχεται να τον επισκεφτεί κανένας, είπε ο υπάλληλος με μια δόση πικρίας.

Προχωρήσαμε καμιά 100στή μέτρα σε έναν από τους διαδρόμους του κοιμητηρίου, μέχρις ότου ο δημοτικός υπάλληλος σταμάτησε πάνω από το μνήμα του Αλέξανδρου.  

Εδώ είναι ο τάφος του. Σας είπα, δεν έρχεται σχεδόν κανείς και ποτέ να τον δει. Μπορείτε να το διαπιστώσετε και μόνοι σας.

Το μνήμα, πράγματι ήταν παραμελημένο. Ένα ξεραμένο μπουκέτο λουλούδια και τα αχρησιμοποίητα καντηλάκια  έδειχναν την εικόνα εγκατάλειψης. Δεν υπήρχε ούτε ένα σπαρματσέτο.  Τα είχε κάψει όλα ο ήλιος. Ο ήλιος και η λήθη. Ακόμη και η φωτογραφία του Αλέξανδρου ήταν γεμάτη χώμα.

Το βλέμμα μου καρφώθηκε στη φωτογραφία. Ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί μου. Πράγματι, το πρόσωπο του Αλέξανδρου ήταν αγγελικό. Και δεν κοιτούσε το φακό. Αγνάντευε ψηλά, σα να αντίκριζε κάτι στον ουρανό με ένα χαμόγελο στα χείλη. Λες και εύρισκε το φως που αναζητούσε.

Η ρέμβη αυτή προς τον ουρανό μου θύμισε τον Πλάτωνα, που οι  παραστάσεις τον αποτυπώνουν να κατευθύνει την ματιά του προς το θείο και ουράνιο.  

Η συζήτηση που έκανα με το κορίτσι, φανέρωσε το δράμα ενός νέου ανθρώπου. Του 27χρονου Αλέξανδρου που έφυγε τον περασμένο Ιούνιο, μπλεγμένος στη δίνη των ναρκωτικών. Δεν βρήκε απαντήσεις στις αναζητήσεις του στη γη. ‘Εψαχνε την οικογενειακή θαλπωρή κι ευτυχία, την παιδική ανεμελιά αλλά η μάνα του που πάσχιζε μόνη της ανέβαινε τον προσωπικό της Γολγοθά, χωρίς όμως να έχει  στήριγμα  συζυγικό.

Μοιραία, ο Αλέξανδρος έπεσε στον φαύλο κύκλο των ναρκωτικών. Πάλεψε, ήθελε ν΄ απαγκιστρωθεί, του άρεσε να κάνει παρέα με νέους ανθρώπους, ένιωθε όμως μια απέραντη μοναξιά, Το 20χρονο κορίτσι έτυχε να τον δει μια μέρα σε αν δρόμο του Χολαργού και να καταλάβει το πρόβλημα που αντιμετώπιζε. Προσπάθησε να τον βοηθήσει. Έκανε παρέα μαζί του με διαλόγους, πολλούς διαλόγους. 

Ο Αλέξανδρος επιδίωκε να μιλάει μαζί της, να ξεχνιέται. Πώς μπορούσε όμως να γλυτώσει από τον διάολο των ναρκωτικών;

Το τέλος ήρθε μοιραία σαν μια προκαθορισμένη πορεία. 

Ο Αλέξανδρος γεννήθηκε το 1985 και ο κύκλος της ζωής του σταμάτησε το καλοκαίρι του 2012. ‘Εζησε τη μοναξιά και τη θλίψη στη γη. 
Φαίνεται όμως ότι τον έχουν ξεχάσει όλοι και τώρα που είναι νεκρός.

Το 20χρονο κορίτσι, μου είπε με σιγουριά:

"Εγώ, τώρα που βρήκα το μνήμα του δεν πρόκειται να τον ξεχάσω. Θα έρχομαι να του κάνω παρέα".