του Διαμαντή Καρασούλα
Στην πιο κρίσιμη περίοδο μεταπολιτευτικά, όπου ο τόπος έχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε την σύμπνοια και την συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων και της κοινωνίας προκειμένου να καταφέρει να σταθεί η Χώρα στα πόδια της, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατέρχεται στις εκλογές με βασικό του σύνθημα το "πρώτη φορά Αριστερά". Αναμφισβήτητα, αν η άλλη πλευρά χρησιμοποιούσε ανάλογο σύνθημα περί "δεξιάς" θα γινόταν πόλεμος αλλά ως γνωστόν η Αριστερά στην Ελλάδα έχει δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει...
Είναι αλήθεια όμως ότι η Αριστερά δεν κυβέρνησε ποτέ; Μάλλον το αντίθετο. Από το 1974 μέχρι σήμερα όσες κυβερνήσεις κι αν άλλαξαν, την πραγματική εξουσία ασκούσε μονίμως η Αριστερά μέσω της ιδεολογικής κυριαρχίας την οποία κατάφερε να επιβάλλει από την νομιμοποίηση της και εντεύθεν. Τόσο οι κυβερνήσεις της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ αποδέχτηκαν παθητικά αυτήν την ιδεολογική ηγεμονία στην πολιτική, τις τέχνες, τα γράμματα και τα ΜΜΕ, αρκούμενοι στο να κατέχουν τις κυβερνητικές καρέκλες.
Από τις πρώτες κυβερνήσεις της ΝΔ, οι κρατικιστικές αντιλήψεις της Αριστεράς είχαν γίνει ευαγγέλιο για το πολιτικό σύστημα. Έτσι ο Καραμανλής ο Α', απολύτως επηρεασμένος ο ίδιος από το μοντέλο του έντονου κρατικού παρεμβατισμού της Γαλλίας απ' την οποία είχε μόλις επιστρέψει, προχώρησε σε αλλεπάλληλες κρατικοποιήσεις -δεν γλύτωσε ούτε το Χίλτον- σε σημείο που ο ΣΕΒ να τον κατηγορήσει για «σοσιαλιστική μανία». Ο φιλελευθερισμός έμεινε ουσιαστικά στις ιδρυτικές διακηρύξεις και μόνο, αφού ουδέποτε εφαρμόστηκε στην πράξη.
Ακολούθησε το '81 η σοσιαλιστική λαίλαπα της (συν)"αλλαγής", που εγκαθίδρυσε το κομματικό κράτος και θεσμοθέτησε την αυταρχική μορφή του συνδικαλισμού ο οποίος με μοχλό το "ιερό δικαίωμα" της απεργίας εκβίαζε συνεχώς τις κυβερνήσεις ζητώντας όλο και περισσότερα εργατικά "δικαιώματα" αδιαφορώντας για το αν η επιχείρηση (δημόσια ή ιδιωτική) μπορεί να ανταποκριθεί. Έτσι, την δεκαετία εκείνη συνετελέσθη η αποβιομηχάνιση του Χώρας η οποία σε συνδυασμό με την διόγκωση του δημόσιου τομέα και την εκτίναξη των μισθών και των δημοσίων δαπανών οδήγησε ανεπίστρεπτα στην πορεία προς την άβυσσο. Από εκεί και έπειτα το πισωγύρισμα ήταν αδύνατο. Η Αριστερά ζητούσε και οι κυβερνήσεις έδιναν.
Ένα απόλυτα αριστερό, σταλινικό κράτος που κρατούσε ομήρους τους πολίτες μέσω της συναλλαγής, που θεωρούσε τον εργοδότη "πλουτοκράτη", τον επενδυτή "κερδοσκόπο", που είχε καταστήσει για τους περισσότερους Έλληνες σκοπό ζωής την εισχώρηση στο δημόσιο, που έπνιγε κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία και έδιωχνε απ την Χώρα κάθε επένδυση. Οι πάντες και τα πάντα εξαρτιόνταν από το κράτος. Ακόμα και οι αγρότες ζούσαν κυρίως από το κρατικό χρήμα και όχι από τη παραγωγή τους. Παρόλα αυτά η Αριστερά ουδέποτε έπαψε να ζητάει κι άλλα, να μιλάει για φτωχούς εργαζόμενους, για καταπάτηση δικαιωμάτων, για εργασιακό μεσαίωνα και όλα αυτά τα μαρξιστικά τσιτάτα που χρησιμοποιεί ατέρμονα και μηχανικά εδώ και έναν αιώνα. Οι απεργίες στα ΜΜΕ, τα Μέσα Μεταφοράς, τα σχολεία κ.α καθιερώθηκαν ως παράδοση. Ο δημόσιος τομέας παρέλυε κάθε τρις και λίγο χωρίς λόγο και οι άεργοι "εκπρόσωποι" των εργαζομένων ζητούσαν και εκβίαζαν για όλο και περισσότερα.
Συνδικάτα, ΜΜΕ, δημόσια παιδεία στον απόλυτο έλεγχο της Αριστεράς. Η κυριαρχούσα ιδεολογία που διαπερνούσε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα απαιτούσε τυφλό σεβασμό στα ιστορικά "είδωλα" της Αριστεράς (άσχετα αν η ίδια στο παρελθόν τα είχε αποκηρύξει), σεβασμό στους κουκουλοφόρους και τους τρομοκράτες, απόλυτη ανοχή στην λαθρομετανάστευση, δαιμονοποίηση του αστυνομικού και των σωμάτων ασφαλείας. Ποια κυβέρνηση τόλμησε να πει όχι στις αιτιάσεις της Αριστεράς; Καμία. Ήταν αυτή που έθετε πάντα την "ατζέντα" της πολιτικής και το ιδεολογικό υπόβαθρο σε κάθε δημόσια συζήτηση. Έτσι, κάθε ασκούμενη πολιτική ήταν αποτυχημένη εκ των προτέρων. Κι αφού αυτή η πολιτική απέτυχε ολοκληρωτικά σε κάθε τομέα και μας έφερε στην κόλαση και την χρεοκοπία, σήμερα μας λένε με θράσος ότι δεν κυβέρνησαν ποτέ. Η μόνη αλήθεια τελικά είναι ότι ο μόνος που δεν κυβέρνησε ούτε μία μέρα μεταπολιτευτικά, είναι η Δεξιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου