ΤΩΡΑ
ΖΗΤΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ…
Του
Γιάννη Δαραβίγκα
Περίμενα να κατακάτσει ο κουρνιαχτός από την
παραπολιτική «δημοσιογραφία», με αφορμή τις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών, αλλά
δεν βαριέσαι… Έτσι, το μοναδικό, δημοσιογραφικά αξιοσημείωτο γεγονός που μονοπώλησε την συνέντευξη του Αλέξη
Τσίπρα στην Θεσσαλονίκη, ήταν και πάλι η
πιθανή ανεργία μικρού αριθμού ...
δημοσιογράφων που εργάζονται στα τηλεοπτικά
κανάλια που δεν πήραν άδεια λειτουργίας. Οι δημοσιογράφοι που σήμερα, δυστυχώς, αντιμετωπίζουν τον
εφιάλτη της ανεργίας αλλά και εκατοντάδες συνάδελφοί τους, στήριξαν την
τελευταία πενταετία, στην πλειονότητά τους, με πάθος τις μνημονιακές πολιτικές λιτότητας
που μας οδήγησαν στα σημερινά οικονομικά αδιέξοδα, στην ανεργία, στην
εξαθλίωση, στην δυσβάστακτη φορολογία, στις αυτοκτονίες.
Πού ήταν λοιπόν όλοι αυτοί οι
δημοσιογράφοι όταν στις καθιερωμένες συνεντεύξεις τύπου των πρωθυπουργών στην
Θεσσαλονίκη, αλλά και αλλού, δεν τολμούσαν να κάνουν έστω και μια ερώτηση για την τύχη των εκατοντάδων χιλιάδων
ανέργων που κάθε χρόνο δημιουργούσαν οι πολιτικές λιτότητας των κυβερνήσεων και
που οι ίδιοι καθημερινά εξυμνούσαν ως μοναδική σωτηρία;;
Θυμήθηκα λοιπόν το γνωστό «Ο εξ οικείου πταίσματος ζημιούμενος, ου δοκεί
ζημιούσθαι», που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι αφού έφταιξες μην ζητάς τώρα
και τα ρέστα. Όλοι αυτοί που σήμερα πιπιλίζουν καθημερινά εδώ και τρείς μήνες,
την καραμέλα της δημοσιογραφικής ανεργίας, χειροκροτούσαν την γερμανικής
επινοήσεως πολιτική λιτότητας η οποία επεβλήθη στους «τεμπέληδες» Έλληνες. Οι
ίδιοι, με την πέννα τους αλλά και από τα κανάλια στήριζαν με λύσσα και σθένος
την υποταγή στις ευρωγερμανικές διαταγές, που συνοψίζονταν στην ηλιθιώδους εμμονής
πολυφωνική μονοφωνία : «Μένουμε Ευρώπη» και στην μέχρι αηδίας ύποπτη «κόκκινη
γραμμή» : «πάση θυσία ευρώ». Έτσι, φτάσαμε σήμερα εδώ που φτάσαμε γιατί είναι
γνωστό ότι η λιτότητα δεν κάνει επιλογή στα θύματά της.
Τώρα, σε ό,τι αφορά στα κουραφέξαλα
περί πολυφωνίας και αριθμού καναλιών τα είδαμε τα χαΐρια. Δέκα κανάλια έχουμε
και όλα, με κάποια δειλή εξαίρεση, όλη μέρα μας γανώνουν το κεφάλι για τον
ευρωπαϊκό παράδεισο που μας περιμένει μετά την λιτότητα, κάτι ανάλογο με αυτό
που λέει και ο Μωάμεθ για ουρί και πιλάφια μετά θάνατον… Έτσι, άλλο είναι όταν
οι πολλές φωνές λένε το ίδιο πράγμα και
άλλο όταν έστω και λίγες λένε διαφορετικά πράγματα. Ναι λοιπόν στην πολυφωνική
πολυφωνία και όχι στην πολυφωνική μονοφωνία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου